بیوگرافی مریم جهانی از زبان خودش :
متولد اول خرداد ۱۳۵۸
اولین فرزند یک خانواده ی هفت نفره و فارغ التحصیل رشته ی مترجمی زبان انگلیسی
خوشحالم ک چشمم را زیر آسمان مه گرفته ی شهر زیبای رشت به دنیا واکردم و اینجا نفس می کشم.
از بچگی به هنر تئاتر و نمایش علاقه ی عجیبی داشتم و هر زمان که در کنار بچه های همسایه و فامیل بودم ، برایشان نمایش طراحی و با نقش های مختلف باهم بازی می کردیم. این را هم بگویم که به اجرا هم در کنار بازیگری تئاتر، بسیار علاقه مند بودم. یادش بخیر؛ آن موقع ها ، کمد رختخواب نبود و ما لحاف تشک ها را روی هم در گوشه ای از اتاق می چیدیم. فرصت و موقعیت خوبی که ازش بالا می رفتم و مثل مجری ها شروع می کردم به حرف زدن و در حالیکه برس سرم را در دستم می گرفتم یک قطعه شعر را با صدای بلند می خواندم.
خداروشکر در خانواده ای هنردوست به دنیا آمدم اما پدرم علاقه ی زیادی به ادامه ی تحصیلم داشت. هنر در خونم جوش و خروش داشت و من بخاطر احترام و محبتی که به پدرم داشتم و دارم دانشگاه را با موفقیت در رشته ی مترجمی زبان انگلیسی به پایان رساندم و در تمام این مدت عشق همیشگیم به هنر تئاتر و اجرا از یادم نرفت. تا اینکه سال ۸۶ که در کلاس های بازیگری ثبت نام کردم. اولین کار کارگاهیمان با استقبال زیادی از طرف مردم و مسئولان مواجه شد. در این میان یکی از بزرگان سیمای گیلان به نام آقای میرزایی از من برای همکاری در یک سریال دعوت کردند (ایشان در حال حاضر تهیه کننده ی برنامه ی خانه ی مهر هستند) که هر چه دارم از خداوند و اعتماد ایشان به بنده است و خواهد بود.
در فاصله ی سالهای ۸۶ تا ۹۰ فعالیتهای تئاتر و سریال های روتین تلویزیونی را در شبکه ی باران پیش گرفتم.
سریالهایی شامل:
آنسوی شالیزار، حرفهای ناگفته، ف مثل فامیل ب مثل باجناق، مردی که زیاد نمیدانست و …
تئاترهای استانی و موفقیت در جشنواره ی کشوری فجر به همراه بازی در فیلمهای کوتاه نیز در آلبوم خاطره هایم به چشم میخورند.
اما از سال نود به طور رسمی دعوت به اجرا شدم. آنهم با پوشش گیلانی و گویش زیبای رشتی.
با تمام مشقتهایی که دراین راه پیش رویم بود، شیرینی خاطراتم را از یاد نمی برم که در تمام این سالها آموختم واین شوق به من زندگی می بخشد .
غیر از اجرا برای سیمای وزین گیلان تجربه ی اجرا در برنامه های مشترک شبکه های رسمی دیگر را نیز در کارنامه ام دارم.
افتخار این را دارم که در طی سه سال متوالی از طرف سیمای استانها موفق به کسب نشان مجری برتر در سیمای گیلان شوم.
ناگفته نماند که شادی ام را مدیون محبتهای همسرم و دختر هفده ساله ام ستایش خانم هستم که هم در شادی و هم در غم همراه و هم نفسم بودند.
برای آن هایی که می خواهند وارد وادی هنر شوند می گویم:
این راه صد ساله طی می شود. آن هایی که یک شبه می آیند، یک شبه هم فراموش می شوند. ادب و احترام به بزرگتر و دوری از غرور و خودبینی اولین درسهایی بودند که از اساتیدم در تئاتر یاد گرفتم و به همه توصیه اش می کنم.
در آخر یادمان نرود:
خدایا چنان کن سرانجام کار
تو خوشنود باشی و ما رستگار